ANTONIO I KONSTANTY

Kościół – nasza filharmonia,
W zieloności leśnej tonie.
Przedwieczorną, ciepłą ciszą
Płyną letnie, słodkie wonie.

Nad ołtarzem Matka Boska,
Bo patronką jest kościoła.
Nasza, polska, Jasnogórska:
Do Niej nasze serce woła.

Dzisiaj zagra Mistrz Konstanty
Vivaldiego. Pory roku.
To muzyka nad muzyki,
Ta muzyka – cud baroku.

Skrzypce. Cztery cienkie struny
I pudełko jaworowe,
A to można z nich wydobyć,
Co trudno wyrazić słowem.

Ptaków śpiew, pomruki burzy,
Wiatru szum i spadłe liście…
Deszcz, co nagle spada z chmury
Na winogron ciężkie kiście.

Wszystko może wyczarować
W ręku Mistrza smyczek cienki…
Zaraz się do serca wkradną
Piękne tony, czyste dźwięki.

Koncert trwa, my zasłuchani,
Mija chwila  pełna wzruszeń.
Ale żeby tak urzekać
Trzeba talent mieć. I duszę.

Wszyscy trwamy w upojeniu,
Z oczu Matki znikła troska
O Jezusa maleńkiego.
Uśmiecha się Matka Boska…

Nawet w ołów oprawieni
Na witrażach wszyscy święci,
Zadziwieni tą muzyką
I wsłuchani, i przejęci…

Nagle – cisza. Już skończony
Koncert. Już jest życia proza,
Teraz podziękujmy Bogu
Za artystę – wirtuoza.

Podziękujmy za Antonia,
Chociaż już do domu pora,
Podziękujmy Panu Bogu
Za geniusz kompozytora.
………………………………………………..

Popatrzyłem na słuchaczy,
Popatrzyłem skrycie.
Pomyślałem: bez muzycznych wzruszeń
Czym byłoby  życie…

                    M. Kubat